فرار دختر جوان از خانه پدری برایش گران تمام شد

به گزارش 9صبح، آرام کنار اتاق دراز کشید و پاهای ورم کرده اش را به دیوار  تکیه  داد به یاد روزی افتاد که بدون هیچ فکری بدون اینکه لحظه ای به مخالفت های پدرش فکر کند سرش را زیرانداخته و از خانه بیرون زده بود اشک در چشمانش جمع شده و از گوشه چشمانش​

به میان موهایش می خزید چطور می توانست به خودش بقبولاند که بعد از این ۸-۹ ماه زندگی فرشاد به همه حرفهایی که زده بود پایبند نیست انگار پدرش درست می گفت اگر پسری دختری را برای زندگی بخواهد خانواده اش را جلو می فرستد تا برایش آستین بالا بزنند دخترم این پسره یک لاقبا نه عشق را می فهمد و نه  همسرداری را و من هم نمی توانم تو را که با این همه سختی و بدون مادر مثل گل بزرگ کرده ام دست پسری مثل او بسپارم به مادرت قول داده بودم که برایت هر کاری را که می توانم انجام دهم حالا هم دیگر در این مورد حرف نزن بهتر است که فکر او را از سرت بیرون کنی.

مینا بی توجه به حرف های پدر به فرشاد فکر می کرد فرشاد پسر خوش تیپ و خوش صحبتی بود. خیلی  تصادفی  با او آشنا شده بود. آن روز وقتی مدرسه تعطیل شده بود، برف بسرعت می بارید مینا به آرامی روی برف ها قدم بر می داشت از مدرسه تا خانه شان مسافت زیادی بود ولی او هر روز این مسیر طولانی را پیاده طی می کرد پدرش از او خواسته بود سوار هیچ ماشینی نشود. مینا در حالی که بشدت می لرزید از کنار پیاده رو شروع به حرکت کرده بود. چند بار پایش لیز خورده و نزدیک بود که روی زمین بیفتد ولی هر طور بود خودش را کنترل کرده و نگذاشته بود روی زمین بیفتد در یک لحظه سرش را بلند کرده و به خیابان نگاه می کرد هیچ کس در پیاده رو نبود انگار برف همه را خانه نشین کرده بود

در یک لحظه جوانی که چند پاکت پلاستیک پر خرید کرده بود از مغازه ای بیرون آمد همین که خواسته بود به طرف ماشین اش حرکت کند پایش لیز خورد و نقش زمین شده بود مینا با دیدن پسرجوان و پاکت های پلاستیکی که روی زمین ریخته و پخش شده بود به طرف او رفت وسایل او را جمع کرده دورن پاکت ریخت پسرجوان وقتی از جا بلند شده بود از مینا تشکر کرد:

- از اینکه به من کمک کردید تشکر می کنم حالا خواهش می کنم اجازه بدهید که شما را تا خانه برسانم. مینا هر اندازه تشکر کرده بود بی فایده بود پسرجوان اصرار کرده بود و مینا که احساس می کرد انگشتان پایش سرما زده شده سوار ماشین شده بود در تمام طول راه ساکت به بیرون خیره شده بود فرشاد او را تا جلوی در خانه شان رسانده بود نخستین بار بود که او از نزدیک با پسری حرف می زد.

 صبح روز بعد باز هم در سرما حاضر شده بود که به مدرسه برود پدر با اینکه ماشین داشت به مینا گفته بود. من دیرم شده خودت به مدرسه برو فقط عجله نکن که زمین بخوری و استخوان هایت بشکند مینا با ناراحتی رفتن پدر را دیده بود با خودش فکر می کرد چقدر تنها مانده است بیشتر روزها همکلاسی هایش را پدرانشان به مدرسه می رساندند ولی او باید در روزی برفی هم مثل روزهای دیگر خودش به تنهایی به مدرسه می رفت شال گردن اش را برداشت روی سرش انداخت و راه افتاد. همین که به سر کوچه رسید دوباره روی یخ ها لیز خورد وقتی سربلند کرد آن پسر رادید که از زمین خوردن او می خندید

• سوار شو تا مدرسه من تو را می رسانم

اخم کرد

• برای چه؟

برای اینکه امروز خطرناکتر از دیروز است. زود باش و گرنه مدرسه ات دیر می.شود تا الان هم خیلی دیر کردی

من از نیم ساعت پیش منتظر شما بودم .

مینا سوار شد از آن روز به بعد دوستی و محبتی میان او و فرشاد به وجود آمده بود. فرشاد هر روز عصر صبح زود او را به مدرسه و به خانه می برد گاهی هم با هم دوری می زدند و فرشاد با او حرف می زد فرشاد پسر آخر خانواده بود سربازی اش را رفته بود و روی ماشین کار می کرد می گفت از اینکه برادرش با انتخاب مادرش زن گرفته و بعد از چند سال زندگی

زندگی هنوز دعوا و بگومگو ،دارند فکر می کند باید همسرش را خودش انتخاب کند

مینا وقتی از زبان فرشاد شنید که چقدر به او علاقه مند است، یکه خورد باورش نمی شد که فرشاد تا این اندازه به او علاقه مند شده باشد

• اگر یک روز تو را نبینم سرم درد می گیرد و دیوانه میشوم صبح که تو را می بینم شارژ می شوم و می توانم بکوب تا عصر که تعطیل می شوی کار کنم عصر هم وقتی باز باتو حرف می زنم خستگی را فراموش می کنم اصلا می دانی از وقتی با تو آشنا شده ام چقدر پس انداز کرده ام؟ خبر داری که چقدر زندگی ام را تغییر داده ای و متحول کرده ای؟

مینا به خودش می بالید همین وابستگی را نسبت به فرشاد در خودش احساس می کرد از وقتی با او آشنا شده بود از بی اعتنایی ها و دیر آمدن های پدرش ناراحت نمی شد با خودش فکر میکرد اگر کاری را پدر برایم نکند حتما فرشاد آن را انجام خواهد داد فرشاد شادی و امید را برای او آورده بود. برای همین وقتی یک روز پدر فرشاد را دیده بود که مینا را سوار ماشین اش می کند جلو رفته و یقه اش کرده بود. فرشاد خیلی راحت از او حمایت کرده بود

- من می خواهم با مینا ازدواج کنم او را دوست دارم و به هیچ عنوان هم حاضر نیستم از او دست بکشم

مینا هم من را دوست دارد و می خواهد با من ازدواج کند.

پدر مینا با غیض گفته بود.

- برو با خانواده ات بیا

فرشاد با خونسردی گفته بود.

آنها مخالفند ولی مخالفت آنها برای من اهمیتی ندارد.

 پدر فرشاد یک سیلی به صورت فرشاد زده بود.

- من هم مخالفم و دخترم را به تو نمی دهم

فرشاد خندیده بود.

- اهمیتی ندارد چون من و مینا تصمیم مان را گرفته ایم.

مینا در مخالفت ها و عصبانیت ها و زیر ذره بین رفتن های پدرش ناچار از فرشاد دور مانده بود. هر روز پدر او را به مدرسه و به خانه میبرد هر چند که فرشاد از دور او را می دید و تعقیبش می کرد ولی مینا از ترس پدر جرأت نمی کرد سرش را بال بگیرد و فرشاد را ببیند برای اینکه از دست پدر و محدویت ها خلاص شود به حرف رویا دوست صمیمی اش گوش کرد. یک شب گریه کنان جلوی پدر ایستاد و گفت

- حق با شما بود فرشاد مرد زندگی نیست من به هیچ وجه دوست ندارم که او را ببینم از اینکه به حرفتان گوش نکردم مرا ببخشید پدر او را در آغوش گرفته و بوسیده بود از هفته بعد پدر به علت مشغولیت کاری از او خواست تا عصرها خودش از مدرسه به خانه برگردد و مینا دوباره فرصتی برای تلفن زدن به فرشاد پیدا کرده بود.

- من دیگر امکان ادامه دادن به این صورت را ندارم اعصابم به هم ریخته و نمی توانم کار کنم دایم در حال خوردن قرص هستم اگر من را دوست داری باید فکری کنی و گرنه دیگر هیچ وقت صدای من را نمی شنوی اگر بخواهد این طوری باشد من خودم را می کشم.

 مینا التماس کرده بود و فرشاد حرف آخر را زده بود باید فکر کنیم.

مینا اعتراض کرده بود و فرشاد از آن روز به بعد دیگر به تلفن های او جواب نداده بود مینا در دوری فرشاد ذره ذره آب می شد هر روز غمگین تر و ناراحت تر از قبل بود مریض شده بود و نمی دانست چکار کند تا اینکه یک روز وقتی فرشاد بعد از چند هفته به مینا تلفن زده بود مینا شوق زده به حرف های او گوش کرده بود

- تصمیم ات چی شد؟ من اتاقی کرایه کرده ام و همه چیز آماده است که زندگی مان را شروع کنیم خانواده ام حاضر نیستند که تو عروس شان شوی من هم به خاطر تو آنها را ترک کرده ام و تنها زندگی میک نم تو می خواهی چکار کنی؟ می خواهی در کنار پدرت باشی که حاضر نیست خوشبختی و خوشحالی تو را ببنید؟ پدری که تو را فدای خودخواهی هایش می کند؟

مینا بی صدا گریه کرده بود.

- دلم برایت تنگ شده فرشاد ای کاش می شد تو را ببینم

- وسایلت را جمع کن هر چیزی را که لازم داری بردار تا نیم ساعت دیگر سرکوچه تان هستم و به خانه خودمان

می رویم

-ولی پدرم

- یا من یا پدرت وقتی ازدواج کردیم و بچه دار شدیم پدرت هم از خر شیطون پایین می آید و همه چیز درست می شود همانطور که من و تو می خواهیم راستی شناسنامه ات را هم بردار!

 مینا با گریه وسایلش را برداشته بود حتماً بعد از رفتن او پدر دلتنگ اش می شد و آن وقت فرشاد را قبول می کرد نیم ساعت بعد فرشاد سرکوچه با دیدن او خندیده بود. به آپارتمان کوچکی که گرفته بود مینا را برد کیک کوچکی خریده بود و خودشان دو نفری پیوندشان را به سادگی جشن گرفته بودند. اشک از دیدگان مینا می چکید از روزی که به این خانه گذاشته بود درست ۹ ماه می گذشت. فرشاد بعد از چند هفته عوض شده بود خیلی از شب ها به خانه نمی آمد.

- فرشاد وقتی تو به خانه نمی آیی من از ترس خوابم نمی برد

- بچه شده ای؟

- تو کجا می ری؟

من غیر از تو کسانی دیگری هم دارم.

- ولى من همه را فدای تو کردم

فرشاد فریاد زده بود.

- خب می خواستی نکنی؟ مگر من مجبورت کرده بودم؟ دنبال دلت ،آمدی خب نمی آمدی و من را هم بدبخت نمی کردی می دانی اگر به حرف مادرم گوش کرده بودم و با دختر خاله ام ازدواج می کردم الان چه وضعی داشتم؟ حداقل یک آپارتمان ۱۵۰ متری در بهترین نقطه شهر ولی خودم را بدبخت تو کردم.

مینا باورش نمی شد این حرف ها را از فرشاد بشنود فرشاد دیگر آن عشق و محبت را نسبت به او نداشت دیگر آن آدم سابق نبود.

مینا دو سه هفته ای بود که کاملاً تنها شده بود در این مدت فرشاد به خانه نیامده بود هیچ خبری از او نداشت هیچ آدرس و تلفن و نشانی از فرشاد و خانواده اش نداشت فرشاد تلفن همراهش را هم واگذار کرده بود مینا صبح زود وقتی زنگ آپارتمان به صدا درآمده بود با خوشحالی در را باز کرده بود زنی میانسال پشت در بود تا فردا باید از خانه بروید

-ولی شوهرم

- شوهرتان اجاره را پرداخته و گفته که دیگر نمی خواهد این آپارتمان را تمدید کند

- ولی تا او نیاید من نمی توانم وسایل مان.....

-کدام وسایل؟ من آپارتمان را مبله اجاره داده بودم تو چه زنی هستی که از هیچ چیز شوهرت خبر نداری؟

مینا ساک کوچک اش را بست غروب بود که از خانه بیرون زده بود کمی پول برایش مانده بود خودش را به کوچه شان رساند لامپ اتاق پدرش روشن بود در سکوت و تاریکی کوچه بشدت گریسته بود دل رفتن به خانه را نداشت گوشه ای نشست هوا سرد بود و کوچه تاریک سرش را روی دو دستش گذاشت و ....

وقتی چشم بازکرد در بیمارستان بستری بود چهره شکسته پدرش را بالای سر خود دید خواست چشمهایش را ببندد که قطره اشکی از چشمهای پدرش روی گونه اش چکید​