نشانه‌های تنگی کانال نخاعی گردن

به گزارش 9 صبح، معمولاً با افزایش سن، انواع دردهای جسمانی نیز به سراغ آدم می‌آید. درد نوعی از واکنش بدن است که به ما می‌گوید چیزی اشتباه است و نیاز به توجه دارد. هنگامی که درد بیش از حد نادیده گرفته شود، می‌تواند باعث مشکلاتی در سلامتی مانند اضطراب، افسردگی و تحرک ضعیف بدنی شود.

تنگی کانال نخاعی گردن نیز از این قاعده مستثنی نیست.جراحی تنگی کانال نخاعی گردن یکی از درمان ها است اما بسته به شدت بیماری، اغلب، درمان‌های غیرجراحی می‌توانند در مدیریت درد مؤثر باشند. در این مطلب، به شیوه‌های درمان غیرجراحی تنگی کانال نخاعی گردن می‌پردازیم.

دکتر علیرضا طبیب خوئی اضافه کردند ، تنگی کانال نخاعی در ناحیه‌ی گردن، عمدتاً افراد در سنین ۵۰ سال و بالاتر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. تنگی کانال نخاعی گردن یکی از علل شایع گردن درد محسوب می‌شود که به دلیل تغییر در مهره‌های گردن و مفاصل بین مهره‌ها ایجاد می‌شود. در این وضعیت، مسیر کانال نخاعی برای نخاع و ریشه‌های عصبی بسیار تنگ می‌شود، تا حدی که می‌تواند باعث آسیب به طناب نخاعی شود. روش‌های غیر جراحی در درمان تنگی کانال نخاعی معمولاً موثر نیستند؛ اما می‌توان با انجام راهکارهایی که تحت نظر جراح مغز و اعصاب انجام می‌شود، بیماران از سبک زندگی فعال لذت ببرند.

علائم تنگی کانال نخاعی گردن

علائمی که ممکن است افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی با آن مواجه شوند، عبارتند از:

درد عمیق در ناحیه‌ی گردن

بی‌حسی و سوزن سوزن شدن در قسمت بازو و انگشتان

درد ناگهانی که با تکان دادن گردن ایجاد می‌شود.

دردی که با حرکت بدتر شود.

دردی که با نگاه کردن به سمت بالا و یا پایین بدتر شود

دردی که با استراحت بهبود نیابد

ضعف عضلانی

تشخیص تنگی کانال نخاعی گردن

آزمایشات زیر می‌تواند در تشخیص تنگی کانال نخاعی گردن به پزشک کمک کنند:

عکسبرداری با اشعه ایکس

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی MRI

توموگرافی کامپیوتری (CT)

علل بروز تنگی کانال نخاعی گردن

با وجودی که افزایش سن، از علل اصلی تنگی کانال نخاعی گردن محسوب می‌شود؛ اما علل ژنتیکی، آسیب‌های خاص و شرایط پزشکی می‌توانند از دیگر علل این مشکل باشند. به طورکلی، علل شایع تنگی کانال نخاعی عبارتند از:

تنگی مادرزادی (متولد شدن با کانال نخاعی باریک)

لغزش مهره‌ها

جراحات و یا ضربه به ستون فقرات

استئوآرتریت (خار استخوان)

برآمدگی یا فتق دیسک

تومورهای ستون فقرات

درمان غیر جراحی تنگی کانال نخاعی گردن

از آنجایی که هیچ درمانی برای تنگی کانال نخاعی وجود ندارد، تشخیص زود هنگام و درمان علت اصلی، می‌تواند درد را به طور قابل‌توجهی تسکین دهد و علائم را بهبود بخشد. اگرچه اثربخشی درمان‌های تنگی نخاعی غیرجراحی ممکن است مطلوب باشد؛ اما ممکن است در برخی موارد و با توجه به شرایط بیمار و تشخیص پزشک، جراحی تنگی کانال نخاعی تنها راهکار ممکن باشد. در ادامه، به معرفی برخی از بهترین راهکارهای درمان غیر جراحی تنگی نخاع گردنی می‌پردازیم.

فیزیوتراپی

واکنش طبیعی به درد گردن، کاهش فعالیت بدنی است. چون ممکن است با انجام فعالیت، علائم بیماری در فرد بدتر شود. با این حال، متخصص مغز و اعصاب ممکن است مراجعه به فیزیوتراپیست را برای انجام تمرینات تنگی کانال نخاعی برای تقویت عضلات گردن توصیه کند. انجام تمرینات ورزشی می‌تواند موجب برطرف شدن تنگی کانال نخاع شود. برنامه‌ی فیزیوتراپی می‌تواند تا حد زیادی به کاهش علائم بیمار کمک کند و در عین حال به بهبود تعادل، انعطاف‌پذیری و استقامت کمک کند. فیزیوتراپیست‌ها ممکن است از تکنیکی به نام کشش ستون فقرات برای کاهش فشار روی ستون فقرات گردنی و کاهش ناراحتی گردن استفاده کنند. علاوه بر فیزیوتراپی، سایر درمان‌های جایگزین در کنار آن می‌تواند به تسریع بهبودی و کاهش علائم کمک کند.

درمان‌های یکپارچه

نمونه‌هایی از درمان‌های یکپارچه که برای تنگی نخاع گردنی به کار می‌روند عبارتند از: گرما، ماساژ، مدیتیشن و طب سوزنی. در روش تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست، از جریان الکتریکی ولتاژ پایین برای تحریک تولید اندورفین (مسکن‌های طبیعی بدن برای درد) استفاده می‌شود. انجام ورزش منظم، اقدامی برای اصلاح وضعیت نامناسب بدن است. کاهش وزن و بستن بریس نمونه‌های دیگری از درمان‌های تلفیقی هستند که برای تسکین درد ناشی از تنگی نخاعی استفاده می‌شوند.

اصلاح فعالیت

مواردی که در تنگی نخاع گردنی باید از آن اجتناب شود عبارتند از: عدم فعالیت بدنی، وضعیت نامناسب، نادیده گرفتن درد و بلند کردن مکرر اجسام سنگین. قابل ذکر است که برای بیماران مسن‌تر، توصیه می‌شود از انجام فعالیت‌هایی که ممکن است علائم تنگی نخاعی را بدتر کند، باید اجتناب شود.

داروهای خوراکی

بهترین مسکن برای بیماران مبتلا به تنگی کانال نخاعی گردن چیست؟ پاسخ به این سوال سخت است زیرا از رویکرد یکسانی برای همه‌ی بیماران استفاده نمی‌شود. داروهای خوراکی بدون نسخه و تجویزی معمولاً برای درمان تنگی کانال نخاعی استفاده می‌شوند:

داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)

این داروها درد و التهاب را کاهش می‌دهند و شامل داروهای غیراستروئیدی مانند آسپرین، ناپروکسن و ایبوپروفن نیز می‌شوند. مسکن‌ها، روی سیستم عصبی مرکزی اثر می‌گذارند و به تسکین درد کمک می‌کنند؛ اما تاثیری بر التهاب ندارند. استامینوفن، رایج‌ترین مسکنی است که برای تسکین تنگی کانال نخاعی گردنی استفاده می‌شود.

داروهای ضد افسردگی

کمردرد و گردن درد مزمن ناشی از تنگی کانال نخاعی می‌تواند باعث اضطراب و افسردگی شود. گاهی اوقات، پزشکان داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای مانند آمی تریپتیلین را جهت بهبود سلامت بیمار تجویز می‌کنند.

داروهای ضد تشنج

پزشک ممکن است این داروها را برای کمک به درد، بی‌حسی یا سوزن سوزن شدن ناشی از اعصاب آسیب‌دیده تجویز کند. نمونه‌هایی از داروهای ضد تشنج که برای درمان تنگی کانال نخاعی گردنی استفاده می‌شوند عبارتند از گاباپنتین و پره گابالین.

کورتیکواستروئیدهای خوراکی

کورتیکواستروئیدها، داروهای ضد التهابی هستند که می‌توانند موجبات کاهش تورم و تحریک اعصاب و نخاع را فراهم کنند و درد را تسکین دهند. پزشکان معمولاً دوره‌ای از کورتیکواستروئیدها را برای پنج یا شش روز تجویز می‌کنند و علائم را قبل از توصیه به درمان بیشتر ارزیابی می‌نمایند. برخی از بیماران ظرف چند روز از درد دست یا پا تسکین می‌یابند.

داروهای اعصاب

هنگامی که داروهای اعصاب به صورت دهانی مصرف می‌شوند، باعث تثبیت سلول‌های عصبی یا نورون‌های بیش از حد فعال در طناب نخاعی می‌شوند و درد مرتبط با فشرده‌سازی عصب را تسکین می‌دهند. اینکه چگونه داروهای اعصاب این درد را تسکین می‌دهند، به خوبی درک نشده است؛ اما برخی از بیماران دریافتند که مصرف روزانه‌ی داروی اعصاب خوراکی، ناراحتی ناشی از تنگی نخاع را در آنها تسکین می‌دهد.

نکته: تمام داروها، از جمله داروهای بدون نسخه، می‌توانند عوارض جانبی ایجاد کنند. بنابراین، باید همیشه قبل از مصرف هر گونه دارو، حتی داروهایی که نیاز به نسخه ندارند، با پزشک مشورت شود.

تزریق استروئید اپیدورال

در طی تزریق اپیدورال یا ترانس فورامینال نخاعی، پزشک با استفاده از اشعه ایکس و رنگ کنتراست، داروی کورتیکواستروئیدی طولانی اثر را به ناحیه‌ی اطراف اعصاب نخاعی فشرده شده، تزریق می‌کند. قبل از کورتیکواستروئید، از بی‌حس‌کننده‌ی موضعی برای کمک به کاهش درد در حین انجام عمل تزریق، استفاده می‌شود. تزریق کورتیکواستروئید باعث کاهش التهاب و کاهش درد می‌شود و تسکین درد می‌تواند هفته‌ها تا ماه‌ها بسته به شرایط بیمار ادامه یابد.

بلوک‌های عصبی

در بلوک عصبی، پزشک به ناحیه‌ی اطراف عصب، داروی بی‌حس‌کننده تزریق می‌کند. لیدوکائین بی‌حس‌کننده‌ای است که بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. پس از تزریق بلوک عصبی، با تسکین تقریباً کامل درد، به سرعت بی‌حسی رخ می‌دهد و بعد از چند ساعت از بین می رود.

منبع: ایسنا