علی دایی به سیم آخر زد: تلخ تر از زهر

به گزارش 9 صبح، علی دایی فقط به عنوان علی دایی و نه با هیچ پشتوانه غیرسازنده دیگر، می تواند امروز به هر کجای دنیا که دلش خواست برود.فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا) به محض اینکه متوجه شود علی دایی در یک نقطه فرصی دنیاست، از آقای گل جهان دعوت به همکاری می کند. فیفا مرکز تصمیم سازی در فوتبال دنیاست. هر بار هم متخصصان و چهره های نام آور دنیای فوتبال به بهانه های مختلف وارد کمیته ها و آکادمی های وابسته به فوتبال می شوند؛ دایی بی گمان یکی از مفاخر فیفا خواهد بود و این کمترین کاری است که از علی دایی به وقت خارج شدن از کشور برمی آید. حتی اگر تمام دارایی های خود را در ایران جا بگذارد، او زندگی اش را در بالاترین سطح ممکن ادامه می دهد.در کشور ما مدام تاکید می شود که ورزشکاران بزرگ، سرمایه های همین مملکت هستند. همه ایرانی هستیم، متحد و یکپارچه؛ همه از همین آب و خاک... دایی در ورزش برایمان حرف های خوب می زند. دلش به عنوان یک پدر برای یتم ها غش می رود. مقابل دوربین، بارها به خاطر وضعیت اسفبار برخی کودکان همین آب و خاک، گریه می کند و برای پدرانی که شرمنده زن و بچه می شوند اشک می ریزد. دایی برایمان در این مملکت مدرسه می سازد، به وقت زلزله و خانمان خرابی ها، سقف خانه عده ای از مصیبت زدگان ایرانی را مرمت می کند و دوباره می سازد. دایی در فوتبال، حرف از جوانمردی و صداقت می زند و به نوجوانان می آموزد که در زندگی عزت نفس داشته باشند و فقط دست پدر و مادر را ببوسند. 

برخوردها اما با خوبی های غیرمتظاهرانه علی دایی چگونه است؟ در اینجا، پاسپورت دایی را توقیف می کنند و هیچ توضیحی درباره چرایی این اتفاق شگفت انگیز نمی دهند! دایی و امثال علی دایی اگر در ایران از فوتبال طرد می شوند، کمترین حقی که به عنوان یک چهره مردمی دارند این است؛ نیم ارزن احترام و حرمت! آیا قرار بود این اندک انتظار ناقابل را هم از آنها دریغ کنیم؟در این اندوه بی پایان ایران عزیزتر از جان، یعنی می خواهیم علی دایی را هم از دست بدهیم؟واکنش دایی به این اتفاق تلخ، بسیار دردناک است؛ "پس از این بی‌احترامی، پس دادن گذرنامه چه معنایی دارد؟"