گلایه متفاوت پرچمدار پارالمپیک ایران؛ صفرزاده: مسئولان اشکم را در آوردند

به گزارش 9صبح؛  صفرزاده در پاریس بدون حضور مربی‌اش با رقیبان به رقابت پرداخت، چراکه مسئولان ورزش روی او برای کسب مدال حساب باز نکرده بودند! این قهرمان اصفهانی حسابی دلش از مسئولان پر است. صفرزاده در گفت‌وگویی باز هم از بی‌مهری‌ها گفت. در ادامه چکیده‌ای از صحبت‌های زن پرافتخار رشته دو و میدانی را می‌خوانید.

 از کسب مدال در مسابقات پارالمپیک‌ بگویید.

خدا را شکر خیلی عالی بود، چون در اولین حضورم توانستم مدال نقره را بگیرم و‌ همچنین سه بار رکورد آسیا را شکستم. اولین دختر دونده از ایران‌ بودم که در این مسابقات شرکت کردم و اولین مدال‌آور دختر پارالمپیک هم ‌شدم. برای تاریخ‌سازی خوشحالم.

 انتظار کسب مدال نقره در بازی‌ها را داشتید؟

با توجه به شرایطی که داشتم و تمرینات خوبی که در اصفهان پشت سر گذاشتم و رکوردهایی که ثبت می‌کردم‌خیلی خوب بود اما رنگ‌ مدال را نمی‌توانستم پیش‌بینی کنم. مسوولان از من انتظار مدال نداشتند و رنک چهار حسابم می‌کردند. خدا را شکر که هم ‌مربی‌ام و هم خودم را جلوی همه رو سفید کردم.

 گفتید مربی با شما نبود چون روی مدال شما حساب نکرده بودند؟ 

بله. من چندین بار درخواست دادم. البته در این شش ساله هیچ‌وقت مربی با من اعزام نشد. مربیانی که با ما اعزام شدند تخصص‌شان پرتابی بود و من ۱۶، ۱۷ روز بدون‌ حضور مربی تخصصی تمرین کردم. بالاخره حضور مربی خیلی تاثیر دارد. یک‌سری نکات ریز در تمرینات یا قبل از شروع مسابقه در کنار ورزشکار هست. به من می‌گفتند تو مدال نمی‌گیری و برای همین مربی اعزام نکردند. قبلش هم گفتند به خاطر کمبود سهمیه و خیلی چیزهای دیگر نمی‌شود مربی اعزام کرد! من خیلی تلاش کردم که مربی‌ام را ببرم اما خب نشد. من در جهانی هم طلا گرفتم‌ و‌ خوش درخشیدم‌ در آنجا گفتند چون رقیبان اصلی نبودند هاجر توانست مدال طلا بگیرد وگرنه نمی‌توانست! من خودم را ثابت کردم تا بیشتر به ورزشکاران ‌اعتماد کنند و خواستم مدال بگیرم و با تمام‌ وجود جنگیدم تا این مدال را به دست بیاورم تا مربی که نتوانست در هیچ اعزامی در کنارم باشد را برای او جبران کنم.

 منظور از اینکه گفتید مدال را به خودتان تقدیم می‌کنید چه بود؟

قبلش گفتم تقدیم به مردم و مربی و خانواده‌ام و درنهایت به خودم، چون در این مسیر آسیب‌های وحشتناکی دیدم و دکترها می‌گفتند شاید نتوانی ورزش حرفه‌ای را ادامه دهی. خیلی جاها اشکم را در آوردند و دلم را شکستند اما برای هدفی که ۶ سال برایش زحمت کشیدم تمام این موانع را پشت سر گذاشتم تا به هدفم برسم. فکر کنم وقتش بود یک جایی از خودم تشکر کنم که در این مسیر سخت همیشه کنارم بود و هیچ‌وقت جا نزد!

 چه کسانی دل شما را شکستند؟

اسم نمی‌برم ولی از مسوولان بودند. پشت سرم می‌گفتند هاجر مدال نمی‌گیرد و او رنک چهار است. در ظاهر خیلی خوب برخورد می‌کردند اما پشت سر می‌گفتند‌ توانایی‌اش را ندارم تا مدال بگیرم. حتی در مسابقات جهانی اگر مدال طلا نمی‌گرفتم شاید به پارالمپیک هم اعزام نمی‌شدم! لطف خدا بود که این اتفاق افتاد. از مسوولان هر وقتی چیزی خواستم‌ عملی نشد البته تنها درخواستم این بود که مربی‌ام با من اعزام شود. مربی که تخصصش دوومیدانی باشد تا بتواند به من کمک کند. متاسفانه نه مربی و نه هیچ کسی را با من نفرستادند. در مصاحبه قبلی‌ام هم‌ با شما گفتم با خودم عهد بستم دیگر از مسئولان خواسته‌ای نداشته باشم.

 روز مسابقه دوم کفش شما چه اشکالی پیدا کرد؟

کلا کفش‌های‌مان میخ دارد و با آچارهای مخصوص محکم می‌شود. میخ کفش‌هایم را مربی‌ام همیشه چک می‌کرد و اصلا سابقه‌ هم ‌نداشته که میخ کفش‌هایم بیفتد. قبل از مسابقه ما قبل فینال کف کفش‌ها را چک می‌کنند تا میخ بزرگ‌تر از استاندارد یا تعدادش کم یا زیاد نباشد اما وقتی کفش من را دیدند گفتند سه تا از میخ‌ها نیست و کلا افتاده. به من گفتند اجازه مسابقه‌ دادن نداری بعد با هزار مکافات در کیف خودم گشتم و از ورزشکارهای دیگر کمک خواستم ‌که خب میخ مخصوص کفش من نبود و به کفش من فیکس نمی‌شد اما با هزار مکافات در این مسابقات هم دویدم و تمام تلاشم را کردم تا جزو نفرات اول تا سوم باشم که متاسفانه‌ این اتفاق رخ نداد.

 یک جفت کفش داشتید؟

بله. همیشه دو جفت کفش پیش من بود اما نمی‌دانم چرا برای مقدماتی ۲۰۰ متر فقط کفش اصلی‌ام را آورده بودم این کفش هم یک هفته قبل از پاریس به دستم رسید و ۱۸ میلیون قیمتش بود. در مسابقات قبلی هم همین کفش را داشتم و مشکلی نداشتم اما وقتی نخواهد نشود، نمی‌شود.

 لحظه‌ای که مدال کسب کردی چه احساسی داشتی؟

بقیه ورزشکاران با هم تیمی یا مربیان خوشحالی می‌کردند و مسوولان ما روی سکو نشسته بودند و فقط پرچم را به دستم رساندند تا پرچم دستم باشد. من که به خط پایان رسیدم فقط گفتم «آخیش! تموم شد!» انگار یک کوله‌باری از خستگی از روی دوش من افتاد و سبک و سبک شدم. خیلی حس خوبی بود. آن‌قدر این‌ خوشحالی بزرگ بود که خودم با خودم ‌آن را تقسیم کنم. خیلی خوب بود.

 وقتی برگشتید مسئولان به استقبال شما آمدند؟

بله آمده بودند. مربی‌ام و دوستان و خانواده‌ام از اصفهان هم آمده بودند که خیلی برای من ارزشمند بود. خدا را شکر کردم که کسانی را دارم تا از خوشحالی من خوشحال شوند. این حس قشنگی بود.

 مسئولان استان اصفهان چقدر پاداش برای شما درنظر گرفتند؟

متاسفانه هنوز هیچ پاداشی به ما ندادند. حتی قرار بود استاندار قبل از اعزام سی میلیون تومان به عنوان بدرقه به ما بدهد که هنوز ندادند! هنوز تبریکی هم به ما نگفتند. حتی در اسفند ماه، بیست میلیون به افرادی که سهمیه گرفتند پاداش می‌دادند که به من ندادند و می‌گفتند کسب سهمیه نکردی اگر‌ سهمیه گرفتی بعد به حسابت واریز می‌کنیم که‌ آن را هم هنوز واریز نکردند. کلا اصفهان ‌اوضاع خیلی خراب است (با خنده) هنوز اصلا‌ پاداشی را مشخص نکردند در صورتی که تمام استان‌ها پاداش را گفتند و حتی یک‌سری‌ها به ورزشکاران پرداخت کردند. متاسفم برای مسئولان اصفهان.

 بالاخره اجازه دادند در رشته‌ای که دوست دارید در دانشگاه دولتی به تحصیل ادامه دهید؟

من سه سال است که در دانشگاه آزاد درس می‌خوانم و با شهریه که پرداخت می‌کنم، نگذاشتند در رشته تربیت‌بدنی در دانشگاه دولتی درس بخوانم می‌گفتند حکمت پارا است! من الان ترم ۶ کارشناسی هستم که هر ترم بیش از 10 میلیون تومان شهریه‌ام می‌شود. مسئولان متاسفانه به بچه‌های پارا اهمیت زیادی نمی‌دهند. اگر اهمیت می‌دادند وقتی درخواست دادم با مدال پاراآسیایی بروم دانشگاه دولتی تربیت‌بدنی درس بخوانم می‌پذیرفتند. شاید در ظاهر بگویند مثل المپیکی‌ها با ما برخورد می‌کنند اما به نظر من اصلا این‌طور نیست.

 از ورزشکارهای دیگر تماس یا پیام ‌تبریک داشتید؟

بله. خیلی از قهرمانان بزرگ ما در فضای مجازی به من پیام‌ دادند. مثل خانم فصیحی و خانم توکلی و خانم طوسی که خودش از اسطوره‌های دوومیدانی است. برای من خوشحال‌کننده است که قهرمانان بزرگ ما هم خوشحال شدند که برای من ارزشمند است

منبع: اعتماد آنلاین