تصمیمات غلط مدیران سرخابی؛ بودجه عمومی کشور توسط استقلال و پرسپولیس آتش زده می شود

به گزارش 9صبح؛ استقلال و پرسپولیس پس از سال‌ها کش‌وقوس و سرکار گذاشتن هواداران، سرانجام به دو مجموعه ظاهرا غیردولتی واگذار شدند. واگذاری استقلال به شرکت صنایع پتروشیمی خلیج فارس و پرسپولیس به مجموعه‌ای از بانک‌های مطرح کشور البته برای رعایت الزامات فوتبال حرفه‌ای و رفع خطر محرومیت دو باشگاه انجام شد و هدف و ایده مشخصی در دل این انتقال‌ها به چشم نمی‌خورد.

مسوولان دولتی پس از این جابه‌جایی‌های اجباری در بوق و کرنا کردند که با واگذاری استقلال به هلدینگ خلیج فارس و پرسپولیس به کنسرسیوم بانک‌ها، این دو باشگاه پرطرفدار دیگر مشکل مالی و مدیریتی نخواهند داشت و چنین خواهد شد و چنان. 

بخشی از وعده مسوولان پس از واگذاری دو باشگاه به مالکان جدیدشان عملی شده؛ آن‌ها دیگر دغدغه مالی ندارند. هزینه باشگاه‌داری در مقایسه با گردش مالی هلدینگ و کنسرسیوم یک عدد غیرقابل توجه است. چهارصد و پانصد میلیارد تومان برای مجموعه‌ای مانند پتروشیمی خلیج فارس پول خرد حساب می شود. 

ظاهر موضوع  برای هواداران هم خوشایند به نظر می‌رسد؛ دیگر از عقب افتادن دستمزدها و اعتصاب بازیکنان پولکی، ناتوانی در خرید بازیکن و مربی ممتاز و عقب ماندن از باشگاه‌های صنعتی و پولدار خصوصی پیش نخواهد آمد. این اما تنها ظاهر موضوع است، نگاهی عمیق‌تر به آنچه در استقلال و پرسپولیس رخ داده، نشان می‌دهد که پول‌دار شدن آن‌ها با این شیوه مدیریت و نظارت تنها هدر دادن بودجه عمومی کشور بوده است.

استقلال نمونه شاخص سوءمدیریت مالی محسوب می‌شود. کافی است تنها نقل‌وانتقالات این باشگاه در این چند ماه مرور شود. همین دیروز پیتسو موسیمانه، سرمربی اهل آفریقای جنوبی آبی‌ها، به صورت یک‌طرفه قرارداد خود را فسخ کرد تا برای حضور چند ماهه در ایران و کسب نتایج نه‌چندان مطلوب بیش از یک میلیون‌ دلار بگیرد.

چند روز عقب‌تر برگردیم؛ استقلال برای تقویت کادر بازیکنانش، قرارداد چند بازیکن را فسخ و بازیکنان جدید جذب کرد. صحبت از پرداخت‌های چندصد هزار دلاری به گوستاوو بلانکو و گائل کاکوتا برای راضی کردن آن‌ها برای جدایی است. از طرفی نباید هزینه کردن برای خرید مهاجم کم‌کیفیتی به نام مسعود جمعه را نادیده گرفت. با چند ماه عقب‌تر رفتن به فجایع بزرگتری می‌رسیم؛ مدیریت باشگاه در اقدامی حیرت‌آور در همان ابتدای تابستان دو بازیکن بوسنیایی عجیب خرید و پس از حضور مجدد جواد نکونام در راس تیم مجبور شد چندصد هزار دلار به آن‌ها پرداخت کند تا قراردادشان فسخ شود. دو بازیکن معمولی خارجی عملا در نقش توریست به ایران آمدند و چندصدهزار دلار در جیب‌شان گذاشتند و رفتند. برای این افتضاح هم هیچ کس توضیح نداد. از فسخ قرارداد با کوین یامگا و غرامت پانصد هزار دلاری این فسخ هم نباید غافل شد. این‌ها تنها حیف‌ومیل پول در قراردادهای بازیکنان و مربیان خارجی است. به دفعات قرارداد بازیکنان داخلی فسخ شد و با بعضی از آن‌ها مجددا قرارداد بسته شد. یک حساب سرانگشتی نشان می‌د‌هد تا اینجای فصل حداقل 5-4 میلیون دلار در استقلال برای غرامت‌ها و هزینه فسخ‌ها دود شده و به هوا رفته است.

پرسپولیس اما تنها کمی اوضاع بهتری دارد. همین الان خبر از فسخ قرارداد با لوکاس ژوائو آنگولایی-پرتغالی و پرداخت غرامت ۸۰۰ هزار دلاری به او به گوش می‌رسد. مهاجمی که هرگز نتوانست انتظارات را برآورده کند. در زمینه بریزوبپاش برای مربی به ارقام نیمکت قرمزها باید توجه کرد. مدیریت باشگاه در ابتدای فصل خوان‌کارلوس گاریدو اسپانیایی را در شرایطی به خدمت گرفت که درباره مناسب بودن او تردیدهایی وجود داشت. آن‌ها حتی یک نیم‌فصل هم به انتخاب‌شان فرصت ندادند و با پرداخت چندصدهزار یورو به گاریدو و دستیارانش آن‌ها را راهی لیبی کردند. باشگاه پرسپولیس در ادامه برای نیمکت خود تصمیمی گرفت که خیلی‌ها آن‌را یک بمب ساعتی می‌دانند. ناکامی در استخدام مربی خارجی با قیمت مناسب و طولانی شدن این فرآیند، مدیریت پرسپولیس را در موقعیتی قرارداد تا با یک قرارداد سنگین به اسماعیل کارتال ترکیه‌ای تن بدهد. رسانه‌های ترکیه‌ای ارزش قرارداد کارتال و دستیارانش را حداقل ۲.۲ میلیون یورو گزارش کرده‌اند و برخی هم از ۲.۷ میلیون یورو گفته‌اند. اگر مبلغ فسخ قرارداد نبیل باهویی در ابتدای فصل را هم در نظر بگیرم، پرسپولیس هم تا به امروز حدود 2 میلیون یورو را هدر داده است و البته خطر نتیجه نگرفتن و فسخ قرارداد سنگین کارتال را پیش روی خود می‌بیند. ضمن اینکه قرار است با نظر کارتال یک مهاجم خارجی گران هم به تیم اضافه شود.

زیر سایه پول‌دار شدن استقلال و پرسپولیس در همین چند ماه، حدودا 8 میلیون دلار از بودجه کشور به عنوان خسارت، غرامت و هزینه فسخ به مربیان خارجی داده شد. مدیرانی که ظاهرا چپ‌شان پٌر است، برای این ارقام خم به ابرو هم نمی‌آورند؛ امروز ۸۰۰ هزار دلار غرامت می‌دهند و فردا بازیکن یک میلیون دلاری می‌خرند. به هواداران وعده می‌دهند نگران نباشید و سراغ مربیان دو،سه میلیون دلاری می روند. همین الان قابل پیش‌بینی است که استقلال به پشتوانه هلدینگ در آینده یک مربی خارجی گران‌قیمت جذب خواهد کرد و هم‌تراز رقیب هم‌شهری می‌شود. این در حالی است که مدیریت صحیح، شفافیت، پاسخگو بودن و نظارت دقیق می‌توانست جلوی خیلی از این حیف‌ومیل‌ها را بگیرد.

اگر بازیکنان و مربیان با وسواس انتخاب می شدند، اگر مدیران تسلیم زیاده‌خواهی مربیان برای فسخ و جذب بی‌رویه بازیکنان نمی شدند، اگر در عقد قرارداد و پرداخت‌ها دقت می‌شد که فرصت فسخ یک‌طرفه پیش نمی‌آمد، اگر مدیران مرعوب تجمع چند صد نفری هواداران و جو ملتهب صفحات و کانال‌های هواداری نبودند، اگر یک مدیر مجبور بود برای جذب بی‌حساب‌وکتاب دو بازیکن بوسنیایی پاسخگو باشد، هرگز این خسارت چند صدمیلیاردی پیش نمی‌آمد.

این فجایع مالی البته به استقلال و پرسپولیس محدود نمی‌شود. شاهکار «ویلموتس گیت» و خسارت 9-8 میلیون یورویی این قرارداد فاجعه‌بار داغی است که هرگز از پیشانی ورزش کشور پاک نخواهد شد. سپاهان در همین سال‌های اخیر چند میلیون دلار به پای بازیکنان بی‌کیفیت خارجی ریخته‌است. فولاد چند سال پیش با اصرار غیرمنطقی سرمربی وقت خود، قرارداد بازیکنان خارجی خود را فسخ کرد تا بازیکن جدید بگیرد. تراکتور مجبور شد به بازیکنی که حتی یک دقیقه هم برایش بازی نکرد ۹۰۰ هزار دلار غرامت بدهد و ... .

حضراتی که بر سر سفره فوتبال نشسته‌اند، برای توجیه این ارقام، سخنان دهان‌پرکنی دارند. می‌گویند چه اشکالی دارد در یک کشور ثروتمند که دلخوشی میلیون‌ها نفر فقط فوتبال است، چند میلیون دلار خرج فوتبال شود؟ آیا شما به کوچه و خیابان‌های این کشور ثروتمند سرک می‌کشید و وضع مردم را می بینید؟ آیا سوخت شدن این چندصد میلیارد تومان با شرایط زندگی و دخل‌وخرج مردم هم‌خوانی دارد؟ آیا در این زمینه از مردم نظرسنجی شده‌است؟ هدر دادن ثروت مردم ظاهرا یک پدیده عمومی در این کشور است که بخشی از آن در فوتبال هم دیده می‌شود و نام آن‌را قطعا نمی‌توان سرمایه‌گذاری گذاشت.

در این میان باید به سوال‌های متعددی پاسخ داده شود، منتها وقتی مهدی تاج برای قرارداد ویلموتس هرگز پاسخگو نبوده و احمد شهریاری برای عقد قرارداد استقلال با دو بازیکن بوسنیایی توضیح نداده، مشخص است که این رویه ادامه پیدا می‌کند. مدیران غیرپاسخگو به جای انجام اقدامات اساسی و توسعه‌محور، پول‌ها را به جیب مربیان و بازیکنان کم‌کیفیت خارجی و زیاده‌خواه داخلی می‌ریزند و در پایان هم شاید جام‌هایشان را بشمارند.

این حیف‌ومیل کردن ثروت کشور، کار را به جایی کشانده که گفته شود ای کاش استقلال و پرسپولیس به روزهای بی‌پولی برگردند و مدیران ناآگاه هم قوانین آماتورگونه ممنوعیت استخدام مربی و بازیکن خارجی را تصویب کنند! 

منبع: فوتبال 360