ایران - الجزایر؛ فاجعه ای پنهان پشت بهانه ها!

به گزارش 9 صبح،‌ به لطف مدیریت مسئولان فدراسیون فوتبال،‌ تیم ملی ایران در حیاتی ترین فیفا دی پیش از جام جهانی تنها یک بازی دوستانه آن هم مقابل الجزایر بی انگیزه انجام داد که در آن هم شکست خورد. دراگان اسکوچیچ در این بازی زوج اصلی خط دفاعی خود را در اختیار نداشت و همین قضیه هم تاثیرات منفی زیادی روی شکل بازی تیم ملی ایران داشت.

ایران در این دیدار با سیستم 433 راهی میدان شد و در غیاب خلیل زاده و کنعانی زادگان،‌ مجید حسینی و امید نورافکن در قلب خط دفاعی تیم ملی بازی کردند و روز بسیار بدی را هم پشت سر گذاشتند. باید به این نکته اشاره کرد که نبود زوج اصلی خط دفاعی تاثیر بسیار بدی روی نتیجه بازی داشت اما باید واقع بین باشیم و قبول کنیم؛ هیچ تضمینی وجود دارد که زوج اصلی خط دفاعی تیم ملی ایران بدون مشکل به جام جهانی برسند و ممکن است که این دو بازیکن در طول جام دچار مصدومیت یا محرومیت شوند آیا در چنین شرایطی هم ما باید شاهد چنین نمایشی از خط دفاعی تیم ملی مقابل همگروهی هایمان باشیم؟ البته حتی با حضور دو بازیکن اصلی خط دفاعی،‌ ساختار دفاعی تیم اسکوچیچ مقابل حملات سریع و کارهای ترکیبی بسیار شکننده است و در شرایط استاندارد هم تیم از لحاظ دفاعی در شرایط خوبی به سر نمی برد. در این بین به هیچ عنوان نمی توان اصرار دراگان اسکوچیچ به استفاده از امید نورافکن در قلب خط دفاعی را درک کرد. این برای اولین بار نیست که این سرمربی کروات چنین تصمیمی می گیرد و امروز در بازی مقابل الجزایر شاهد این قضیه بودیم که نورافکن یک روز بسیار بد از لحاظ دفاعی و یک پاس گل عالی را به ثبت رساند. همین اتفاقات پیام های زیادی را به همراه دارد و سرمربی تیم ملی باید از پتانسیل های هجومی چنین بازیکنی استفاده کند نه این که او را در قلب خط دفاعی تیم فیکس کند. سابقه اسکوچیچ در تصمیمات این چنینی اصلا خوب نیست، کافی است به روزی برگردیم که در حضور مهره هایی مناسب برای پست دفاع راست، عارف غلامی را مقابل کره در پست دفاع راست بازی داد. باید به آقای اسکوچیچ گفت که این تصمیمات چیزی به جز تخریب بازیکن خودی و ناکامی به همراه ندارد. امروز تیم ملی ایران از لحاظ ساختار دفاعی یک روز خنده دار را پشت سر گذاشت البته قضیه بازی دادن به نورافکن و چنین تصمییماتی ریشه در یکی از خصلت های مربیان کروات دارد و آن هم این است؛ یک دایره 14 نفره از بازیکنان دور خود تشکیل می دهند و به جز آن ها خت قبول می کنند که از بازیکنان دیگری استفاده کنند و وحاضر هستند به قیمت استفاده از آن ها دست به هر تغییر نامعقولی بزنند. در این میان هم دراگان اسکوچیچی که نشان داده ادا درآوردن و تقلید های نسنجیده از مربیان بزرگ را به خوبی بلد است با همین ترفند بازیکنان تیم ملی را به زمین می فرستد و از دایره بازیکنان مورد اعتماد خود خارج نمی شود.

البته در این بین از تاثیر مسئولان ناکارامد موقت فدراسیون فوتبال نباید گذر کرد که تیم ملی را در بدترین شیوه ممکن راهی قطر کرده اند اما بحث ناکارآمدی در مدیریت ورزشی ما اتفاق جدیدی نیست و این سرمربی تیم است که باید نسبت به این قضیه طغیان کند و در این فاکتور هم متاسفانه دراگان اسکوچیچ نمره قبولی نمی گیرد. در طول یکسال گذشته تصمیمات دراگان اسکوچیچ پر از تناقضات بوده و از هرکدام آن ها پس از مدتی صرف نظر شده است. از کنارگذاشتن مهدی طارمی گرفته تا خط زدن پنج استقلالی از لیست تیم ملی...فوتبال ایران مسیری را به سوی خودکشی در پیش گرفته است،‌ مسئولان موقت فدراسیون بیشتر درگیر مجمع و انتخابات هستند و خود اسکوچیچ برای این که در جم جهانی روی نیمکت تیم ملی بنشیند اعتراض آنچنانی ای را بروز نداده است و ظاها ما باید جام جهانی را به عنوان یک پاداش برای دراگان اسکوچیچ در نظر بگیریم در حالی که قرار است ما مهمترین بازی های تاریخ فوتبالمان را مقابل انگلیس و آمریکا انجام بدهیم.

در این بین تیم ملی ایران در بازی الجزایر از لحاظ موقعیت سازی عملکردی قابل قبول داشت اما این تیم از لحاظ برخورد با موقعیت ها و استفاده از آن ها مشکلات زیادی دارد برای مثال در بسیاری از صحنه ها مهره های هجومی تیم از بین شوت زدن یا پاس دادن انتخاب اشتباهی دارند و همین قضیه هم باعث فرصت سوزی های زیادی می شود. بازی های دوستانه بستری برای پیشرفت و تست کردن تاکتیک و آرایش بای هر تیمی است اما به نظر می رسد تیم ملی ایران امروز کاملا تحت شعاع غیبت مدافعانش بود و به همین دلیل به جای صحبت از پلن های تست شده و پیشرفت بیشتر در حال پرداختن به موضوعات دیگر هستیم... در واقع بازی ایران مقابل الجزایری فاجعه ای بود که در حال پنهان کردن آن پشت بهانه ها هستیم و به جای حا مسئله به دنبال پاک کردن صورت آن هستیم.