آشنایی با بهترین زمان خواب برای داشتن قلب سالم

به گزارش 9 صبح؛ وقتی صحبت از خواب می‌شود، ممکن است استدلال شخصیتِ دختر موطلایی در داستان سه خرس مهربان که می‌گوید، نکته پیدا کردنِ «تختِ خوابی مناسب» است، معنی‌دار باشد.

اما تحقیقات همچنین نشان می‌دهند که یک ساعت بهینه برای خواب وجود دارد که حداقل برای پیشگیری از بیماری‌های قلبی و حفظ سلامت قلب مفید است. آن‌ها پیشنهاد می‌دهند که افراد نه خیلی دیر و نه خیلی زود بخوابند. ساعت بهینه برای خواب از نظر دانشمندان بین ساعت ۱۰ تا ۱۱ شب است.

این مطالعه که داده‌های آن از ۸۸۰۰۰ نفر در انگلستان به دست آمده است، پیشنهاد می‌دهد، خوابیدن در ساعت ۱۰ شب یا اندکی بعد از آن، در مقایسه با دیرتر یا زودتر خوابیدن، احتمال بیماری‌های قلبی-عروقی را به طرز چشمگیری کاهش می‌دهد.

این مطالعه نمی‌تواند اثبات کند که دیرتر یا زودتر خوابیدن به ایجاد بیماری‌های قلبی-عروقی کمک می‌کند؛ زیرا ساعتی که افراد معمولاً می‌خوابند ممکن است به سایر وضعیت‌ها یا رفتار‌ها مانند شب‌زنده‌داری و مصرف الکل مرتبط باشد که در واقع این عوامل خطر بیماری‌های قلبی را افزایش می‌دهند.

علاوه‌بر‌آن، این مطالعه به کیفیت خواب مشارکت‌کنندگان توجه دقیقی نکرده و فقط طول و زمان خوابیدن مهم بوده است.

دکتر دیوید پلنز، یکی از نویسندگان همکار مقاله از دانشگاه اِکسِتُر در لندن، می‌گوید، یک احتمال ممکن است این باشد که دیرتر یا زودتر به رختخواب رفتن ممکن است باعث شود که بدنِ فرد سرنخ‌های مهم مثل نور صبحگاهی که برای بازیابی بدن و هماهنگ شدنِ ساعت داخلی آن ضروری است را از دست بدهد.

پلنز می‌گوید اگر ساعت داخلی بدن مدتِ طولانی نتواند خودش را به درستی بازیابی کند، «آن ناهماهنگیِ رفتاری و ساعت شبانه‌روزی می‌تواند خطر تورم و التهاب را در بدن افزایش دهد و تنظیم گلوکز را مختل کند که هر دو در افزایش خطر بیماری قلبی نقش دارد.»

پلنز و همکارانش در نشریه اروپایی قلب – سلامت دیجیتال، گزارش می‌دهند که ۳۱۷۲ نفر از ۸۸۰۲۶ نفر – که مابین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ به خدمت گرفته شدند – به‌طور متوسط ۵.۷ سال بعد از این پژوهش دچار بیماری‌های قلبی و عروقی شدند. هیچ‌کدام از آن‌ها در شروع آزمایش‌ها بیماری قلبی-عروقی یا اختلال خواب نداشتند.

پژوهشگران سپس داده‌هایی که از مچ‌بند‌های مشارکت‌کنندگان که ۷ روز هفته به دست داشتند را استخراج کردند تا مشاهده کنند آیا ارتباطی بین زمان خوابیدن این افراد در شب و بیماری قلبی-عروقی وجود دارد، یا خیر.

این تیم دریافت، از ۳۱۷۲ مشارکت‌کننده، ۱۳۷۱‌نفر در تمام روز‌های هفته به‌طور میانگین بعد از نیمه‌شب، ۱۱۹۶ نفر در ساعت ۱۱ شب و ۴۷۳ نفر در ساعت ۱۰ خوابیده‌اند. فقط ۱۳۲ نفر قبل از ساعت ۱۰ خوابیده بودند.

بعد از در نظر گرفتن اطلاعات متعدد دیگری مانند سن، جنس، سیگاری یا غیرسیگاری بودن، طول مدت خوابیدن، بی‌نظمی در خواب، سابقه بیماریِ دیابت، فشار خون و پایگاه اجتماعی، محققان دریافتند که مشارکت‌کنندگانی که بین ساعات ۱۰ تا ۱۰:۵۹ دقیقه خوابیده بودند، در مقایسه با آن‌هایی که زودتر یا دیرتر از این ساعات به رختخواب رفته بودند، کمتر احتمال داشت که دچار بیماری قلبی-عروقی شده باشند.

این پژوهشگران به‌طور ویژه تخمین زدند که افرادی که نیمه‌شب یا دیرتر از آن به خواب رفته بودند، خطر بیماری‌های قلبی-عروقی را تا ۲۵‌درصد، و افرادی که قبل از ساعت ۱۰‌شب به خواب رفته بودند، این خطر را تا ۲۴ درصد در خود افزایش داده بودند.

حتی ۱‌ساعت دیرتر به خواب رفتن هم تفاوت چشمگیری ایجاد کرده بود. آن‌هایی که بین ساعات ۱۱ تا ۱۱.۵۹ دقیقه خوابیده بودند، در مقایسه با آن‌هایی که یک ساعت زودتر خوابیده بودند، ۱۲‌درصد بیشتر احتمال داشت که دچار بیماری‌های قلبی-عروقی شوند.

پلنز می‌گوید: «از آنجایی سایر عوامل خطرِ بیماری‌های قلبی-عروقی را نیز در این پژوهش در نظر داشتیم، بدیهی به نظر می‌رسد که یافته‌های این پژوهش بسیار با اهمیت باشد.»

این تیم می‌گویند یافته‌ها نشان می‌دهد که ساعت خواب در میان زنان اهمیت بیشتری دارد تا در میان مردان؛ هرچند که هنوز دلایل واضحی برای آن بیان نشده است.

این پژوهش محدودیت‌هایی هم دارد مانند اینکه فقط بروی افراد بین ۴۳ تا ۷۹ سال انجام شده است و مشارکت‌کنندگان از انگلستان بوده‌اند. پایگاه اطلاعاتی مرتبط با ژنتیک و سبک زندگی افرادی که در این پژوهش استفاده شده است، غالباً مرتبط با سفیدپوستان بوده است.

پلنز می‌گوید، یک تحقیق بزرگ‌تر با مشارکت‌کنندگان بیشتر، برای اعتبارسنجی این پژوهش لازم است و تا قبل از آن نمی‌توان برای عموم ساعت درستی برای خوابیدن تعیین کرد.

با‌این‌حال، او می‌گوید این پژوهش از اهمیتِ بهداشت خواب و عادت‌هایی که به ما کمک می‌کنند خواب شبانه بهتری داشته باشیم، حمایت می‌کند.

«مردم اغلب تصور می‌کنند بیماری‌های قلبی-عروقی پیامد اثراتِ جسمی است. اما درحقیقت، رفتار‌های ماست که در نتیجه مختل کردنِ ریتم‌های شبانه‌روزی به دفعات زیاد، بر این سیستم اثر می‌گذارد.»